Vefa Şiiri - Baran Baransel

Örülmemiş sepetlere
Olmamış üzümler koyar,
Doğmamışlara ninniler söylerdiniz
Yalnızlığın akşamüstleri.
Kaygısız duruşunuz vardı ya,
Bildim ben!
Cananın ireminden
Bir salkım üzüm koparmaktan korktuğunuz
Yüzünüzden okunsun istemediğinizdendi.
Öyle ya!
Yâr incinmesin’di,
Bilmesin’di çatlayan dudaklarınızın
Daha kaç nedeni var.
Heveslerinizin kurbanı olmaktansa
Katili olmayı yeğlediniz,
Usta cellatlara taş çıkarttınız
Onlar size şapka.
Hatta size kalırsa
Asla şahsınıza münhasır değildi
Bir yüzgörümlüğüne bile
Canınızı sadaka vermişliğiniz,
“Kim olsa yapardı” derdiniz
Ama hiç yapanı görmemiştiniz.

Hiçbir galibin hünkârı saymadınız kendinizi! ! !

Elden ayaktan çekilirdi can
Yâr af dilesin istemezdiniz.
Felek kalın kalın şişleriyle
Başınıza ördüğü çorapları marifet sayarken
Kirmanlarınızda eğirdiğiniz gülücükler
Sıyırıp alırdı baharı kışın koynundan.
“Artık çok geç” dediğiniz
Vaki değil,
Kadriniz bir açelyadan
Bir de mavi gülden sorulurdu.

Vedalarınız uzun sürmezdi
Sızısı kadar.
En aceleci zamanlarınızdı belki de,
Bir adım ıramayagörsün sevdiğiniz
Bir tas su dökümlüğünde
Denizler dökerdiniz ardından.
Faylarınız kırılır,
Masif bir hüzün bulaşırdı
Ellerinize yüzünüzden.
Bildim ben!
En zorunuzda bile
İçinizi dışınızdan soyunamazdınız.
Anlasın istediniz,
Ama görsün istemediniz,
Öyle ya!
Yârin yeri sıcak kalsın’dı
Giden hep sizdiniz,
Çünkü siz
Harbiden sevmiştiniz…