Vedasız Şiiri - Mehmet Kızılhan

Özlemle başlayan cümlelerin yaşlandığı yolda
Beklemenin verdiği sükunetin bozulduğu zamana
Adım adım yaşlanırken içimdeki sen
Baktı gözlerim ufkuna
Ve Sen sessizce giderken hayatımdan
Ellerim titredi gözlerim son defa kapandı
İçimi buruk bir acı sardı
Kimseye anlatmadım seni, senden sonrasını
Bazı sabahlarım hiç olmadı
Uyku ile uykusuzluğun arasındaki denklem bozuldu
Karışan tek şey gecem ve gündüzüm olmadı
Yürüdüğüm yollar, gittiğim yerler
Bana seni hatırlatan ne varsa
Birer birer vazgeçtim çaresizlikten
Gönül ne kadar sessiz terk edilebilir
Kaç defa hayaller ve kırıkları arasında gizlenirim
Gücüm yok ki bu savaşa
Sustum ve çekildim
Nasip diyerek kurduğum her cümlenin
Acımasızca koşup gitmesini izledim içimden
Vedanın busesini içime düşürürken
Kabul edebileceğim bir cümle olmalıydı bu veda
Hoşçakal kendine iyi bak diyebilmekti temennim
Bazen çok olur bir veda
Ama insan doğası ya döndüğü köşeyi göremezsin
Bir kahve paketini açamamak kadar anı olur
Senden sonra kalan hatırayı da bitirip tüketmemek adına
Özlediğim dediğim yerde
Teninin temas ettiği son nokta olarak kalır ellerimde
Ruhum bir sır gibi sakladı seni
Kalbim sustu senden sonra
Savrulmaya başladı bedenim nereye gideceğini bilemeden
Kaç ten kaç koku saramadı içimi
Bana iyi gelen tenin senin kokundu
Bilmem bir başkası alabilir mi kokunu
Bilebilir mi senin kokunu
Ilık bir meltem havası gibi eser kokun
Tütersin damla damla ruhumda
Ve sonra
Özledim der içim bir hoşçakal....