Vedanın bir adabı, bir tasviratı olmalıydı.

önce, yıldızlar vardı.
bazıları çok parlaktı,
kamaşmıştık biz.
parlamak, daha iyi görmek değildi.
sönük olanlar gördüler.
her ne varsa,
yaşanmış olanı.

sadece onlar yoktu.
deniz vardı. göl gibiydi,
içinde sakin yüzülen.
sırası gelince
şehir ışıkları gibi yanıp sönen
çakılları, kumları vardı.
yinelenen saydam dalgalarından
sebeplenen.
vakit gelmişti, haberdardılar.
yaşanacak olandan.

ay vardı, beyazdı.
gittikçe küçülen, hiç kaybolmayan.
sadece dolunay kadar hacmi olan.
süreli bir hafızası, bir rengi vardı,
yaşanıyor olanın.

yaprağın da asılı bir gölgesi vardı.
çırpındığı kadar alanı.
güneşin yaşattığı kadar vakti vardı,
danseden ışığının.
bir zamanı vardı, alışıktılar,
tüm yaşanacaklara.

herşey bu kadardı.
cevabı içindeydi.
hepsi biliyorlarlardı, görmüşlerdi.
bir, biz göremedik,
kurtlarını içinde unuttuğumuz
meyvelerimizle meşgüldük..
açtığımızda gözlerimizi
hala oradaydılar,
hep ordalar.
tekrarı içinde saklı hafızasıyla.
biz se, anladık.
sonra.