Vedalar İnsanı Şiiri - Enes Kepil

Tekrarlandıkça incelen bir şey
Düşündükçe tekrarlanan
Bir kapıdan ikinci kez geçince
Kendi evinin rahatlığı siner içine.
Azaldıkça azalan, eksildikçe eksilen
Arttıkça artan bir şey
Gittikçe kolaylaşan bir veda
Köprülerin yıkılmaya döndüğü
Evlerin eskimeye,
Düşlerin alışmaya başladığı bir şey;
Vedalar insanı
Ve dağlar kadar büyük yalnızlıklara
Gömüp birbirlerini
Yüzlerinin solan renklerine
Eşlik ederler.
Bir alışkanlık olarak, veda
Tırmanılmış çabalanmış
Bir düşünce dağının
Öyle keskin bir atlayışla kıyısından denize
Dalıp bulur ismini