Vedalar Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Gözlerimde nemli vedalar,
ne sen bende kaldın, ne ben sende.
Bir kapı kapandı usul usul,
ardından rüzgâr bile konuşmadı benimle.

Adını anmıyorum artık,
çünkü her hece bir sızıya dönüşüyor.
Sustum sanıyorlar…
Oysa içimde bir şehir yanıyor.

Bir kara sevda bu,
göğsümün en derin yerinde mühür.
Ne akılla çözülür,
ne zamanla küser.

Gittin…
ama gidişin bitmedi.
Her sabah yeniden çıkıyor yola,
benim uykumun içinden geçip
akşamları kalbime varıyor.

Kırık bir saat gibi
aynı acıyı gösteriyorum hep;
ne ileri gidiyor içim,
ne geri dönebiliyor.

Bazen aynaya bakıyorum,
yüzümde bir “az daha dayan” yazısı…
Bazen bir şarkı çalıyor,
sanki kader, en zayıf yerimi biliyor.

Ne seninle tamamlandım,
ne sensiz eksik kalabildim.
İnsan en çok
yarım kaldığı yerde büyür derler ya,
ben o yerde çürüdüm biraz.

Ve yine de…
sevda dediğin şey
herkesin yüzüne yakışmaz.
Bana yakıştı diye değil,
bana yapıştı diye taşıyorum.

Gözlerimde nemli vedalar,
dilimde yarım dualar…
Ne sen bende kaldın,
ne ben sende.