veda unutacak olanlar için vardır
ben veda etmiyorum
hayat bir gün tükense bile
ölümsüz olan ruhumla sevmişim seni
veda unutacak olanlar için vardır
ben veda etmiyorum
şimdi sen
..
bir veda sahnesinde kırılıverdi düşlerim
paramparça oldu gülücüklerim
kan kırmızı kanarken ellerim
damla damla ıslanıverdi gözlerim
bir veda sahnesinde yıkılıverdi düşlerim
küçük adımlarla giderken sevgilim
bu şehrin neden yalnız olduğunu anladım
düşerken tüm kaleler ben oradaydım
..
hüzünlü veda camın ardında
delicesine yağıyor yağmur
göklerin kapısı açılmış sanki
seller sular fütursuzca boşalmış
karanlıklar karanlıklara karışmış
hüzünlü veda bahtımıza düşmüş
ne desen boş, ne yapsan boş
her şey buraya kadarmış
bizi bekleyen vakitsiz bir veda varmış
çok isterdim seni de götürmey
..
sana elveda demek
o kadar zor ki
tüm zorluklar gibi yaralar
zamansız tüm acılar gibi kanatır
ama ben diyorum işte
el-veda
hoşçakal
goodby
istersen dünyanın tüm dilleri ile
tüm şiveleri ile söylerim bunu
..
bir hayvan tanıdım
sevdiği herkese veda etmişti
kelimeler denizinden o sadece bir damlayı
o sadece “el-veda”yı seçmişti
bir insan tanıdım
nefret ettiği herkese hoşça kal, demişti
anadan doğma şanslıdır birileri
o ise sanki günahkar doğmuştu
yine de var olmayı en büyük şans bilirdi
en son gördüğümde bir hayvana hoşça kal, diyordu…
..
kedi’ye…
Eylül'e veda.. tam da sonbahar başladığında
bu bir rüya.. ne ruha, ne de kalbe sığmaz asla
sen sarı yaprak gibi iğreti halinle
ayrılığın rüzgarına kapıldığında
ben yediveren güllerimi serdim baharlara
savrulan sen oldun aşkın hazanında
..
hüznün şehrinde aşk gülücükleri
ve bir kadının yakasında veda gülleri
yılda bir defa düşen şimşek sanki
milyarlarca insan arasından sadece onu seçmiş gibi
aynı bakışta başlayıp da tükenen
sonsuz kadar uzun, bir an kadar kısa
dere tepe düz gidildikten sonra
bir çuvaldız boyu kadar yol alınmayan masallardaki
isimsiz, günahsız bir masal perisi
..
