**Veda Zamanı Şiiri - Mustafa Ayvalı

Yani benim karagözlüm;
Gün yanığı dünyadan
Bir gölge gibi,
Sessizce gitmek var mıydı?
Şimdi kim güldürecek beni,
Taş kesilmiş âlemde
Hangi dize baş koyup da
Hangi denizi coşturacağım.
Oy oyy!
Nasıl ağlarım sensiz
Şimdi kim soğuracak hanımelini
Güneşin yetim çocuğu
Tan vakti solarken
Kimin dudakları merhem olur ki
Çöl çukuru yanaklara.
Ve kim meyledecek
Duman kokulu geceye.
Eh be güzel annem!
Keşfettiğin alaz tenimde
Şimdi zaman hükümranken
Sulu gözlerimi silip
Başımı kim okşayacak?
Bir dünya idin şu âlemde
Sen de yittin ya;
Sabrın sıvasız duvarı
Sessizce yıkılırken
Başkaldıran kaleme
Kimin duası gem vuracak,
Latife sözlerle kim bana
Dem verecek.
Kim seccadeleri
Kilim diye serecek?
Sol elimle kavrayıp
Sağ elimle toprağa verdiğim
Sabun köpüğü saçların
Tümen tümen kayıp giderken ellerimden
İstilada boğazım, bozgunda düşlerim
Kördüğüm saçlarım, kördüğüm anne.
Oy başım oyy!
Gök kubbe çökmüş,
Bulutlar yalarken tenimi
Doymaz topraklara verdim,
Boş koydun sol yanımı.
Biliyor musun benim annem
Ağlayamıyor, anlamsız dalgın bakıyor
Acıyor, gözlerim acıyor anne.
Yazgına düştüğüm haziran
Kadere küstüren kanım oldu.
Duyuyor musun nal seslerini
Alışkanlıklarımın,
Nasılda güzelsin yelesi savrulan
Rüzgârın atı gibi.
İşte şimdi şuradaydı deyip
Yanarken yüreğim
Kan terliyor
Düşlerim üşüyor
Ah biçare gülüşlerim.
Durgun bir yolculuk benimkisi
Bütün cesaretini topladım iklimin
Yine de olmuyor,
Bilmem ki nerde nasıl kışlarım.
Hasretim yanaklarına
Gözlerine vurgunum
Soldu kınalı ellerin,
Ellerin anne.
İşte yine senle
Sensiz bir başka âlemde
Yorgunum anne,
Şimdi dağlar, taşlar,
Irmaklar yuvam
Bende göklerde yıldızlar kadar
Sürgünüm, sürgün anne.

28 Haziran–2009
Suluova-Amasya

Sarılıp okşadıkça cennet kokulum derdin,
Oysa cennet bahçesi merhametli kucağın,
Bin bir meşakkat ile bana bir ömür verdin,
Sen benim gözbebeğim ben nazlı yavrucağın.
Aynadaki suretim ne çok benziyor sana,
Anne, bırakma beni, hiç bırakma yabana! .............Sevim YAKICI