Vedâ-yı Rencîde Şiiri - Ömer Şahin 10

Seviyorum yalnızlığı, seviyorum seni, seni kendi kendime sevmeyi
Ben göze almışken gitmeyi, karşıma çıkma sevgili
Sonum belli bertaraf, benliğime paha biçen sarraf
O sen misin hayat, seni anlatmaya yeter bir harf

Gözün gördüğü bulanık ateş, uzaklarda ve acısız
Kaldım arkadaşsız ama değil zihnim ıssız
Olur mu düşenin dostu kaldıran da yoksa arkadaş
Devasa bir kaya olur dünkü taş, kader seni de bırakır adsız

Kalbim ben dışında kabul etmez zat-ı şahane
Sönük bir yıldızım aslen, uzaklardan parlarım bi çare
Zihnim demirden bir kale sahip olamadığım hane
En başından bildiğim hilkatın kaderi malum harabe

Ben mi sen mi zat-ı şahane, yakıştırmak kişiye nitelik ne büyük ahlaksızlık
Kalp yorgun, bulamıyor yaşamaya bahane, her nefes arştan gelen haksızlık
Eğer bir gün düşersem düşünemez hale, senden bilirim ki zaten görünen değil ışık
Elimden geleni isterim, isterse pare, artık ben sana değil senin karanlığına aşık

Ruhun boğulduğu su bir kaşık, olmaz bilinen de olurmuş gibi, yazık