Veda Veya Dua Şiiri - Çağdaş Öztürk

Her telden müziğe uydurup ayak,
Çılgın bir dansçı olurdu yüreğim ellerinde.
Mesafeler kısalırdı senin yollarında,
Zaman su olur akıverirdi kollarında.

Bahar bir mevsim, sen dört mevsimdin,
Çiçek bahçesine dönerdi her yer;
Benimle hiç ilgisi yokmuş şimdi anladım;
Sebep hep senmişsin meğer.

Yürek, hasret ve pişmanlıkla oldu kor şimdi,
Kıyıda köşede bin hatıra; yakıyor şimdi,
Dokunduğum her çiçek sen kokuyor şimdi,
Özlüyorum, burnumda hep o tütüyor şimdi.

Su yürüdü göz pınarlarıma yeniden,
Buğulu bir bakış doldurdu gözlerimi;
Allah’tan başka bir ben biliyorum ya seni,
Sebebin sen olduğunu bilmiyor insanlar;
Ama, beni görenler farkındalar değişikliğin,
“Bir değişik bakıyorsun,” diyorlar,
” Görünmüyor gözlerinin dibi,
Hüzünlü, dokunsan ağlayacak gibi...”
Ağlıyorum zaten, hatta dokunmasalar.

Evet, rahat edilecek bir yer değildir belki dünya,
Başkana, padişaha, beye ağaya,
Denk gelir birisi, çeker sığaya.
Ama, kimse bir şey demezdi sevgi dolu bir hayat yaşamaya.
Sevgi ile yaşamak, hem doya doya
Mümkündü; nereden soktum başımı belaya?

Mehmet! Eğer gerekçen şuysa:
“Sırat-ı müstakim isen;
Engel değil yol olmak lazım insanlara.”
Önce gelmeliydi “Mert isen kendine baba ol!” oysa,

Katlanmak gerekli ve mümkün mü, bilmiyorum?
Bir yol var; kaçmak ve kurtulmak mümkün, lakin
Ömür Hakkın takdiri, istesem de ölmüyorum;
Ve kendini öldürmeye ise izin vermiyor yaşadığım din.
Yaşıyormuş gibi yapmaya devam ederim…

Sildiğim notlarımdan aklımda kalan bir not daha var hatırladığım:
“Kalmadı artık anlamı yazışmanın, konuşmanın ve buluşmanın.
Benim için sakın üzülme!
Ya içime akıtırım göz yaşlarımı veya sen görmeden önce silerim.
Geçmişte kalan yaşanmışlıkların hakkı için,
Yeni yaşamında sana mutluluklar dilerim.”
Hem de çok…

Yok!
Böyle bitemez bu şiir. Ne olur !
Kabul oluyor ettiğimiz dualar,
Lakin, kabulün yeri var-zamanı var.
Allah'ım! Bizi yeniden kavuştur…