Veda ve Kabulleniş Şiiri - Doğan Çeçen

BÖLÜM 17 – VEDA VE KABULLENİŞ

Veda etmek ne zor,
Kelimenin en ağır yükü omuzlarda,
Gözler seni son kez ararken ufukta,
Kalp susar, yürekte fırtına.

Sevdiğin ellerin soğuduğunu hissetmek,
O an anladım, her şeyin bir zamanı varmış,
Tutunamadım, bırakmak zorundaydım seni,
Öğrendim ki bazen gitmek sevmekmiş aslında.

Kabullendim sessizce,
Yaralarım şarkı oldu,
Acılar dans etti anılarla,
Ve ben sustum,
Çünkü bazen susmak, en büyük dirençmiş.

Karanlık gecelerde yolumu buldum,
Kendi içime döndüm,
Gözlerimden akan her damla yaş,
Yeni bir umudun tohumuydu aslında.

Veda ettim, sevgiyle,
Kırgınlık değil, huzurla,
Biliyorum ki her son,
Yeni bir başlangıç saklar içinde.

Ve şimdi,
Yeniden sevmek için,
Yeniden hayat için,
Kabullendim seni…
Ve bırakıyorum.