Veda ve Hüzün Şiiri - Sihirli Kalem

Veda, yürekte derin bir iz bırakan o sessiz an,
Gözler konuşur ama dil susar,
Bir şeyler söylemek istersin belki de,
Ama her kelime boğazına düğümlenir, sesin çıkmaz.

Hüzün, vedanın gölgesinde büyür,
Bir kez ayrılığın soğuk rüzgarı eser mi,
Kalbin en derin köşelerine işler,
Ve o an, her şey sessizleşir, durur zaman.

Gözlerindeki o son bakış,
Belki de bir daha göremeyeceğim bir hatıra,
Ama yine de saklarım içimde,
Çünkü vedalar hep yarım kalır, söylenmemiş sözlerle dolu.

Bir elveda, bir hüzün,
Her ikisi de ayrılığın en acı yüzü,
Birini söylemek zor gelir, diğerini hissetmek,
Ama yine de kaçamazsın, bu hayatın gerçeği gibi.

Vedalar, yolları ayırır belki,
Ama kalpte bıraktığı izler hep kalır.
Bir daha aynı olmamacasına değişir insan,
Çünkü her veda, bir parçanı alır götürür, geri gelmemek üzere.

Bir zamanlar birlikte yürüdüğümüz yollar,
Şimdi sessiz, bomboş ve tenha,
Her adımda yankılanan o hatıralar,
Artık bir hüzün şarkısına dönüşür, adımlarımın eşliğinde.

Veda, bazen bir sonbahar gibi gelir,
Yapraklar dökülür, ağaçlar sessizleşir,
Ve sen, o dökülen yaprakların arasında,
Kendi hüznünü ararsın, bir veda fısıldarken rüzgar.

Gözlerde biriken yaşlar,
Belki de söyleyemediğin her şeyin ifadesi,
Ama vedalar hep böyle değil mi?
Eksik, yarım ve hüzün dolu…

Bir bakış, bir tebessüm,
Her biri bir hatıra olur, vedayla birlikte.
Ama o hatıralar, zamanla sararır, soluklaşır,
Ve geriye sadece bir hüzün kalır, ansızın gelen.

Veda, içimizde bir boşluk bırakır,
Ne kadar doldurmaya çalışsak da,
O boşluk hep kalır, hep eksik,
Çünkü o giden, geri dönmeyecek bir parçamızdır artık.

Hüzün, vedanın sessiz yoldaşı,
Birlikte gelirler, birlikte kalırlar.
Ve sen, her vedada biraz daha büyütürsün hüznü,
Çünkü bilirsin ki, her ayrılık, biraz daha eksiltir seni.

Son kıtada ise,
Vedalar her ne kadar acıtsa da,
Bir umut saklar içlerinde, belki de yeniden buluşma ümidi.
Ama o gün gelene kadar, hüzünle yaşar insan, vedanın izinde.

Her veda, bir başlangıç derler,
Ama o başlangıç, hep biraz buruk, hep biraz eksik.
Ve biz, o eksikliğin içinde buluruz kendimizi,
Bir vedayla başlayan hüznün sonsuzluğunda kayboluruz.