Veda vakti Şiiri - Kara Kursunizi Maca

Sağırlara duyurabildim derdimi
Körlere okutabildim kendimi..
Kanadı kırık kuşları uçurdum
Kuyruksuz balıkları yarıştırdım..
Herkesi derdinden arındırdım;
… bitti….Artık veda vakti bana geldi…

Gitmek var… dönmek yok geri !!!

Büyük aşkların ipliği ile sevgiler bağladım
Küsleri barıştırdım, kavgalıları ayırdım…
Kendimi görünmez olan ‘güzin abla’ sandım
Dertleri talan edip gönlümle mutluluk saçtım…
Kolladım geleni, uğurladım gideni
Artık veda vakti gerçek bana geldi…

Çok yaşadım, empatiyle sevenin feryadını
Derdinin davasını, aşkın acısını-tatlısını..nakışladım
Hayatın acısını-tatlısını kılavuzlara sığdırdım…
Kalem tükenmedi, kağıdım tükenmedi
İçimdeki insan sevgisi hürriyete erdi…

Aşkı yaşadım, ateşlerde harladım
Ayrılıkta vardım, kayıpta vardım
Sevgiyi saygıyı yaşatarak anlattım…
Elinizden tutmadan varlığım,
Kimseye sarılmadan sıcaklığım…
Sabahlayıp uykusuz kalışlarımla
Herkese büyük bir kucak açtım…

Terse düzden samimi geldim
Bir ben sığmadı kucaklara dedim
Kendimi arka plana attım, saklandım
Sesimle kalemimle aslında hep vardım…
Görünen gönülü fazlasıyla taşıdım
Artık gerçekten bana veda vakti geldi…

Konuştum, gönül sandalında seslendim
Sessizlere ses olupta geldim ve gidiyorum şimdi…
Asıl veda vakti bana geldi şimdi
Asıl veda eden bendeki seslerdi .… !!!