bir veda sahnesinde kırılıverdi düşlerim
paramparça oldu gülücüklerim
kan kırmızı kanarken ellerim
damla damla ıslanıverdi gözlerim
bir veda sahnesinde yıkılıverdi düşlerim
küçük adımlarla giderken sevgilim
bu şehrin neden yalnız olduğunu anladım
düşerken tüm kaleler ben oradaydım
bir veda sahnesinde acıyıverdi yüreğim
perde perde açılınca mazinin kapıları
anılara tutunmak için binlerce neden vardı
İstanbul’da hayat, bende can durmaktaydı
bir veda sahnesinde eriyiverdi buzlarım
yalnızlık güneşi parlarken aşkın kutbunda
bin yıllık denizler istila ederken her yanı
adım adım sulara gömülüverdi bedenim
bir veda sahnesinde kapanıverdi gözlerim…
23.Vıı.09
İsa YılmazKayıt Tarihi : 23.7.2009 12:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!