Veda mı? Şiiri - Hüzün Yücel

Neydi yaşadığım?
Neydi ayaklarımı yerden kesen?
Yazdığı dörtlüğün anlamı neydi?
Yoksa anlamsız,
boş sözlerden mi ibaretti?
Neydi, neydi Allah’ım bu?
Anlayamıyor,
anlamsızlık içinde kayboluyorum...

Son görüştüğümüz gün, her şey çok güzeldi,
Kahvaltı etmiştik, bir gün sonraya
ve daha sonraki günlere,
planlar yapmıştık çocukça masum..
Daha sonra ayrılmıştık, birbirimizi öperek...
En son sözümüz ‘Görüşürüz’ olmuştu..

Sanırım bu ayrılış belki de bir vedaydı...
Çünkü aramadın,
aradığımda atlattın...
Üzerinden tam 48 saat geçti,
Hala bir ses yok...

Şimdi kırık dökük parçaların ezgilerinde
arıyorum ondan bana kalanları,
belki “hüzünlü bir şarkının mısralarında bulurum” diyorum
ama sadece acı veriyor...
Anlamsız bakışlarla buluşuyorum
aynaya her bakışımda
Yudumladığım şarabın tadında,
onu arıyorum
Kim bilir belki
Belki çıkar gelir,
camda bekliyorum
Öylece, sessiz
ama her geçen bir saat ya da her geçen bir dakika
sadece ömürden götürüyormuş
bunu anladım...
Buymuş demek ki yaşam...
Sadece yaşayacaksın
ama hissetmeyeceksin..
Tıpkı, hayvanlar gibi...
Tabii hayvan olabiliyorsak...

24/07/2005 – 00:54