Veda Mektubu Şiiri - Salih Yüce

Beni istemedi diyememenin verdiği ağırlıkla, Şair bilmem kaç yaşında.

Kalem yazar, içimde kalanları
Ya yazamadıkları kalemin
Istırap zamanları, derin yaraları
Yürekte sükut ile kalanları
Yazabilir mi ey kalem, bendeki seni!

Sahi ne kadar bilirim seni
Tek kelimesiz geceler boyu konuşacak
Ve dinleyecek kadar seni

Sen ne kadar tanıyorsun beni.
Adımı biliyorsun değil mi?
Gerçi pek istemiyorsun, seninle gülmemi.
Hiç merak ettin mi bendeki seni?
Ne çok gecesiz beklediğimi?

Ne çok sorarsın soru
Yok mu susmanın bir yolu
Gelir mi hüznün sonu

Saçmala, anlamsız, yaz çiz uyu.
Ne kadar da stabil hayat, dipsiz kuyu.
Seninle dolaşıp durmak varken yeryüzünü
Şimdi uzaktan izlerim yüzünü
Hatırlarım güvenmek isteyen sözünü

Ne gevelersin aynı şeyleri
Bilmez misin herşeyi
Görmez seni gözleri

Ya, ya, diye çıktım yollara
Ne birisi oldu ne ötekisi
Hepsi viran, hasret bahara
Kalmadı Yücenin muhibbisi
Şimdi tanırsın bendeki seni

Susma vaktidir şimdi
Kalkın ayağa gidiyorum
Acaba kimdir savaşın galibi..?