Veda Mektubu Şiiri - Muharrem Alemdar

Sen, kanadı kırık bir kuştun
Dışarıdaki kötülüklerden, kendinden kaçan
Islanmış, yorulmuş, tükenmiş ve yaralanmış
Kalbi kırılmış bir kuştun.
Ben ise uzunlamasına bir boş kafes.
Gelip beni buldun, senin yuvan oldum.
Seni aldım, sarıp sarmaladım.
Seni besledim, seni büyüttüm, seni iyileştirdim. Boşluğumu öyle güzel doldurdun ki, benden gitme diye kapımı kapattım.
Ama gün geldi sen uçmak istedin, özgürce kanat çırpmak. Ve her uçmak istediğinde kafesimin duvarlarına çarptın. Senin canın yandı, benim canım yandı. Tekrar denedin, tekrar denedin, olmadı. Yaralandın, yaralandık. Şimdi seni serbest bırakma zamanı minik kuşum. Kapıyı açma zamanı. Çünkü iyileştin sen. Belki dışarı çıkınca, yine beni bulduğun hale geleceksin, yine sığınacak kafes arayacaksın, belki bulacaksın. Olsun, kızmıyorum sana, senin doğanda bu var. Ama ben, senden sonra kafesimi kırmış, yıkmış olacağım. Umarım sen de kendine göre bir kuş bulursun, birlikte özgürce yaşayabildiğiniz..
Sevmek neymiş işte o gün anlarsın...