Veda Busesi Şiiri - İbrahim Çağrı Şekerci

Kaçıyorum sevgilim, senden değil bizden
Bensizlik sana benden daha iyi gelecek, buna inanıyorum
Bu sokaklar, banklar bana seni bağırıyorlar
Ancak sağır olmayı öğrenmeliyim, tıpkı körlüğü ezberlediğim gibi

Bu karanlık duygularım gece bile görünür oldu bana
Seni sonsuz karanlıktan kurtarmak, savaşların en kutsalı olsa gerek
Kılıcım benim; sensizlik öyle biledi ki beni, sanırım taşı bile kesebilirim
Kıvılcımlar içinde yenebilirim kendimi

Ne komik değil mi, kendi ile savaşan bir şövalye
Oysa çevrem hep kendi ile savaşan askerlerle dolu
Ancak bir farkım var, ben kendimle senin için savaşıyorum
Kılıcım ne kadar keskin olsa da seni kesip atamıyor içimden!

Bırakmayan bir şeyler var, sanki sonsuz kere düşürsem sonsuz kere kalkacak ayağa
Zırhı paslı, silahsız, sert bakışlı yaşımdan yaşlı bir asker
Ne işi var bu ihtiyarın içimde, nasıl da darbelere silahsız dayanıyor, yıkılmıyor…
Meğer bu adam yıllarca aradığım, hayallerle beslediğim, senden bana bir veda busesi.