Veda Atışı Şiiri - Şair Mecit

Rüzgar sensizliği öğretti bana en genç yaşımda..
Düşüncelerim terketti beynimi yalnız kalınca.
Sensizliğin sonsuz yükü binmiş gözkapaklarıma
Gözlerimi açamadım ıssız sabahlarca

Sensiz kaldı düşlerim
Hala kaldılarsa tabii yanımda
Sanmıyorum, hepsi peşinden gitti gözlerinin
İçimdeki beni koparıp aldın uzaklara

Kalbim yavaşladı bak yine
İsteksiz bir yolcu gibi susuz çöllerde
Sen, ulaşılmaz yolların son durağı
Terkettin umutsuz yolcuyu ölümlere

Gel, yeniden hayat üfle dudaklarıma
Ben geldim de döndüm de sana
Ah, kalbimi çelen duy beni
Öğrenemedim nasıl yaşayacağımı
Bunca yalnız hayalden sonra

Yeniden bir doğuş bekler artık paslı kalbim
Gel, kurtar beni gecenin karanlığından
Sensizlikle yaşamak zor geliyor artık
Yetiş son vuruşuna kalbimin
Son vuruş, veda atışı batan geminin.