Veda Şiiri - Ahmet Yusuf Taşcı 2

gözlerimi bir mezarlığın sessizliğinde açtım,
Saygın karanlık , etrafımı sarmıştı,
Dönen dünya, yapraklarını gözüme saçtı,
Yeşil çimlerin üstünde, saatlerce toprağı düşündüm,

Güneş el sallarken , uyandım rüyalarımdan,
Her zaman , maviyi hayal etmiştim,
Ne zaman korksam yalnızlıktan,
Gökyüzünün yüceliği dökülürdü dillerimden.

Zarif bedenimi, toprakta bıraktım o gece,
Güneş doğana kadar, ölüleri dinledim,bedenimi toprağa emanet ettim , tüm kalbimle,
O kadar aşık olmuştum ki karanlığa,
İlk defa canımı o zaman yaktı, doğan güneş.

Sabah, son bir bakış attım, ölmüşlere,
Tüm pişmanlıkları akıllarına gelmişti ben giderken,
Hepsinin hayatını birer birer gördüm
ağır geldi kalbime, sessizce diz çöktüm...

Güle güle! Dedim el sallayan bulutlara,
Bende el salladım, Bu sefer beni uğurlayan yapraklara,
Yolumu gözleyen topraklara,
Bir selam yolladım, yaklaşan Azrail'e.

Sonunda dedim kendi kendime,
Artık çok az kalmıştı, kalbim dayanamamıştı, karanlığa,
Ağladım son bir kez , düşüp giden bedenime,
Vedalaşmak için son çığlığı mı attım, yeni doğan güne...