Veda Şiiri - Erdi Şeker

sabahlar hiç olmamıştı bu kadar hüzünlü
kırmızı eskiden de yakar mıydı bu kadar içimi
beyaz nezaman bu kadar kirlendi
kuşlar nezamandan beri yasımı tutar oldu
onlar değil miydi fısıldayan aşkımı
hani bir buse yollardım rüzgarla
rüzgar onu götürür de kondururdu sevgilinin tenine
acaba şimdi de götürüyor mudur rüzgar
yaşanmışlıklara bırakılan birkaç damla gözyaşını..
peki ya ağaçlar
ağaçlar da ağlar mıydı eskiden halime
mazi ne zaman bu kadar canımı acıtmaya başladı
odam niye birden bire küçüldü
şarkılardaki hüznü nezaman sahiplendim peki?
zülfünü tararken sevgilinin
nezamandan beri şimdi uzaklardasın şarkısını söylemeye başladım
bana hep mutluluk getiren sevda gülleri
şimdi niye sadece dikenlerini sunmaya başladı
kalbimden başlayan yangın sarmış tüm bedenimi
yangın sarmış da niye söndüren yok peki
ilkbaharını yaşarken ömrüm
nasıl oldu da sonbarında buldum birden bire kendimi
dökerken ağaçlar yapraklarını
dökülür benim de birer birer gelecek ümitlerim
bir tek kelime mi tüm bunlara sebep oldu yoksa:
elveda...