Veda Şiiri - Şeyma Nur Ortakaya

(Ağabeyimden, sevdiği yarine ithafen -9-)

Vedaları oldum olası sevmezdim zaten.
Veda eden sen olunca,
Büsbütün nefret eder oldum.
Seni soruyorlar bana.
Nasıl oldu, niçin gitti diye.
Ben bile henüz anlamış değilken gidiş nedenini,
Söyle nasıl cevap vereyim ellere şimdi?
Dinle, dinle sevdiğim.
Ele değil, yalnızca sana sözüm.
Yalnızca sana...
Sen gittiğinde ben;
Hiç olmadığım kadar geçtim kendimden.
Hiç yıkılmadığım kadar yıkıldım.
Bu nasıl bir vedaydı ki;
Ruhumu alıp götürdü.
Ateştim, kor oldum.
Sılaydım, gurbet oldum.
Yakındım, ırak oldum.
Goncaydım, sarardım soldum.
Bana, kalpsiz, diyormuşsun.
Deme sevdiğim, bari sen söyleme!
Giderken kalbimi söküp de götüren,
Beni yüreğimden hançerleyen sen değil miydin?
Sen değil miydin ki vuslatımı hicran eden?
Sen değil miydin, beni sana düşman bilen?
Ah...
Nasıl anlatayım ki bilmem.
Sen giderken;
Ardından yaşlı gözlerle bakakaldım ben.
Söylenecek o kadar çok sözün içinden,
Yalnızca sukûtumu çıkarabildim.
Nasıl konuşabilirdim ki sevdiğim?
Bir bakışın vardı beni benden alan.
Bir gidişin vardı ömrümden ömür çalan.
Bir susuşun vardı tüm kelimeleri yıkan.
Şimdi bir kalemim kaldı.
Sadece seni yazan...