" Veda…! Şiiri - Gönül Kadın Dildar

Günün günsüzlüğe,
Yaşamın sessizliğe,
Sözün harfsizliğe soyunduğu an.
Kadere nokta, ecele isim, göze çivi, lal dile gerçek saklandı.
Kuzu kurt postunda,
Riya samimiyet kesesinde misafir.
Akıl, algı kaosunda sevgi ile sallandı.
Zaman, dil ile kulak arasındaki yaşam dansını bitirirken
Ses dokuz boğumdan, can bedenden kaydı.

Gözden, gönülden kalkan perdenin etekleri,
Yüklene, oyalana yaşam sahnesine indi.
Makaralarında, sunulan hayat
Atlasında, harcanan emek
Dokumasında, gizlenen sevgi
Püsküllerinde, final hıçkırdı.

1 Mayıs, alındaki ter ile sancılanırken şafağa
Evladın yüreğine, ölümün acı tadı
Ananın tebessümüne, doğumun mutlu feryadı
Regaip kandili seherinde sunuldu.

Ecel’in adı ‘ Yaşlılık ’ idi bu kez,
Sıcak - soğukla, acı - huzurla, sevgi - kaynağı ile vuslat ederken,
Kainatın kulağına, annemin kıyameti fısıldandı.
Şehadetine şahit, teneşirine su oldu gönül.
Anılar, Vedada yapraklanıp,
Göz ağlarından yuvarlanarak, aç toprağı damla damla suladı.
Sevgi dağarcığındaki yalnızlıkla
Gök kubbe çığlıklandı.
“ Dünya yalan, var mı Dünya’da baki kalan,
Mal da yalan, mülk de yalan,
Var gel, biraz da sen oyalan ”

Emel…

10.05.2014