Çığlıklarım daima uzaklarda yankılandı, siz duymadınız. Her hafta başımı alıp gidişimde, kalender şarkımı dinleyecek birilerini bulamamanın ıstırabı vardı… Bu ıstırap hal ve hareketlerimde tutunamıyordu artık… Derin, ağır bir melankoliydi bakışlarım, hiç mi görmediniz? Hançeremden her kelime bir sitem kararsızlığıyla çıkıyordu, hiç mi duymadınız?
Hemen yanı başınızdan bir dervişten ziyade mecnun edasıyla birkaç kez, iki büklüm geçmişimdir, hiç mi görmediniz?
Hemen hepinizin bir derdine derman olmuş; olamamışsam da çaresiz kalışınıza ortak olmuşumdur hiç mi hatırlamazsınız? Başkalarının derdi için hüznün zirvelerinde yalpalamış, uykusuz gecelerin birçoğunda baygınlık geçirmiş, lakin en küçük bir minnet ifadesi sarf etmemişimdir…
Bir lokma ekmek kavgası için başladığımız yolda, ateş çemberinden geçtiğimiz günleri hiç mi hatırlamazsınız? “Herkesin kendine göre bir sadakat yemini vardır” diye düşünmüş ve beş vaktin hitamında, yana yakıla muvaffakiyet temennilerimi kainatın sahibine arz ettiğimde, sizin de en az benim kadar samimi olduğunuzdan hiç şüphe etmemişimdir…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta