Veda Şiiri - Hüseyin Niyazi Çiydem

gidiyorum...
rüzgar ayak izlerimi de siler nasıl olsa
kulaklarımda hüzünlü bir bahar ezgisi
gidiyorum...
n'olurdu şimdi çıkıp bir dur diyen olsa
ellerimde valizlerin keskin sapları
ve papatyanın hep sevmeyen yaprağına gömülü düşler...
gidiyorum ayaklarımı sürüyerek...
oturup olduğum yere ağlasam ne yapardın kim bilir?
öyle ya,
bilemem artık neleri sevdiğini...
gidiyorum; vakit geldi...
zamana bırakalım demiştin ya,
azad ettim zamanın tüm kumlarını
ve sakladım tüm saatlerimi
belki böyle kurtarırım diye anı...
ve işte gidiyorum...
yazık! bir veda sözcüğü dahi bekleyemem senden
biliyorum
kaybedenin ardından destan yazıldığı nerde görülmüş zaten...