Veda Şiiri - Ahmed Yusuf Alptegin

Bu ilk yıkılışım değil gülüm;
Kaç vurgun yedim,
Kaç ihanet gördü kalbim,
Ve kaç yangında yandı gönlüm.

Gülüm! İlk yıkılışım değil bu;
Bilmem kaçıncı..
Şimdi,
Ölüm uykusunu bekler gözlerim.
Dirilmek,
Vurulup yıkılmamak...
Mazimin hoyrat türkülerinde kalmış meğer.

İlk yıkılışım değil bu,
Ve bu sana,
Son gelişim, son yazışım,
Yanayakıla son yakınışım:

Adım yitik,
Sesim bitik,
Ve umutlarım sönük...
Yüreğim kara,
Yüreğim yanık,
Yüreğim talan,
Res çekmişim isyanlara da..
Fora yelkenler,
Yolum, Rüzgarların gittiği yere...

Düşlerim,
Gayya kuyularında.
Umutlarım,
Umutsuzluğun koynunda.
Ve civan yüreğim,
Kavganın tam orta yerinde.

Ne, fırtınalar vurdu yüreğimi,
Ne, keşmekeşlerde savruldum.
Köşe başlarında kurşun yemeden,
Sırtıma, kahpe hançeri düşmeden,
Ve hayat zehrini tatmadan dudaklarım,
Yıkılmazdım bir zamanlar ya...
İlk yıkılışım değil bu gülüm.

Serin ve sessiz bir şafak vaktiydi,
Yüreklerin, sevdaya açma vaktiydi,
Babaların 'KOÇUM! ' demesi kadar grur,
Anaların 'ARSLANIM! ' demesi kadar hüzün vaktiydi.
Parkasız, postalsız geldiler,
Fermansızdılar,
Pervasızdılar...
Gözlerimi bağladılar,
Umutlarımı dağladılar,
Yüreğimi çaldılar,
Sevdamı aldılar.

Çiçek açmadan soldu umutlarım,
İlk yıkılışım değil bu gülüm!
Bu bir vedadır, akşam olmadan.
Bu bir ağıttır, gözler dolmadan.
Ve gitmek gerek: Güller solmadan...