Veda Şiiri - Mehmet Arif Sizer

Bütün şemsiyeleri yerlerde kırık
Kentin yağmur adamları ve kadınları
Ve mürekkepsiz kalem ağaçlar
Mevsimlerin cenazesi kaldırıldı evvel
İçim sıcak.
Çağın vampir akşamlarında
Esrimeler tenime; tenim ruhuma yabancı artık

Seni ise
En olmadık yerde düşünüyorum
Güneşi seyretmeyi bırak
Ve ağlamayı, yol beklemeyi kadın
Cendere bakışlım,
Âdemin elmasından aldığı ısırığı
Benimle paylaşanım.

Yalancı deniz fenerleri ile paramparça olduğum kara
Kendime ait bir yer bulamadığım riyakâr gök
Rüzgâr şişiremez ruhumun delik deşik yelkenlerini
Yürüdüğüm sokaklarla anılacak naralar atmayacağım
İşleri kesat bir yosmaya yadigâr kalsın bıraktığım ne varsa
Çünkü biliyorum toprağın kalbinde
Teninden çok ruhunu satanlar yargılanacak.

İşte, ıslak erik ağaçlarında hercai kırlangıçlar
Söylüyor ömrümün en harbi şarkısını
Ben, bana ait olup bende olamayan bir şeyleri özlüyorum
Herkes suskun
Kör ve sağır arta kalan dünya
Ama giderayak sanki bir şeyler söylenecek
Evet, boynuma mal olacak bir sır bırakmıyorum arkamda
Yine de korkuyorum
Benim bulutları lal eden ıslığımı kim dinleyecek?