Veda Şiiri - Mehmet Nurettin Üstün

Bugün özlemlerimi yazmıyorum sana
Sözlerin bittiği yerde başlar intihar
Şehirler kıyameti hatırlatır insana
Nedense ayrılık kokar istasyonlar
Kalemim titrer yazarken adını
Sen yoksun biliyorum bu bahar

Erimedi dağlarda kar düşlerim buz tuttu
Beyaz bir ıstırab,ince bir sızı
Bilmezdim ayrılığın böyle olduğunu
Yandığını kelimelerin
Gece sancılarının sonunda
Görmeliydin vurulan yıldızları
Ve hırçın rüzgârları

Sürgün vagonları gidip gelir zihnimde
Sarışın mavi gözlü bir çocuk olur hasret
Şaha kalkar bütün damarlarım
Hayat bir mahkemeden ibaret
Yargıçlar sorgular rüyalarımı
Saplanır sırtıma pembe bir ihanet

Bir alev kasırgasıyla tutuşur denizlerim
Uçsuz bucaksız bir bozkıra düşerim
Yalnızlık acımı ipe çeker
Gölgemi bile unutur bu şehir
Kansız sabahlara uyanırım her seher

Yağmurlar ok gibi saplanır tenime
Yüreğime akıncı bir heves girer
Feryâdımı mahşere saklarım
Sevdalar gizlice hayalime girer
Ruhumu kavuşmaya adarım.