Veda Şiiri - Fahrettin Siyamoğlu

Bu son mektubum ve son şiirim
Elveda diyorum hayata
Ve seninle yaşayamadıklarıma
Gün oldu aşkların en güzelini tattım
Paranın geçmediği zamanlarda
Gün oldu şarap oldu gözlerin içemedim
Kor oldu dudakların öpemedim
Gün oldu aç kaldım, susuz kaldım
Tabiatın en güzelini seyrederken
Yalnızlığımı doldurdum ay ışığında kadehlere
Seni sevdim hayat gibi, ölüm gibi

Yoruldum artık bıkkınım
Ağır balyozlar iniyor örsüme
Ölüyorum yavaş yavaş
Ölüyorum birtanem ölüm kol geziyor hemen yanıbaşımda

Birazdan selalar verilir uzun minarelerden
Yanık sesli hafızlar kuran okur sevabıma güldür güldür
Soğuk mermerler üzerine yatıracaklar beni
Gözlerim kapanmayacak ölüme inat
Seni bekliyorum belki gelirsin diye
Belkide oradan tesadüfen geçersin diye
Belki son kez evinizin önünden geçirecekler tabutumu
Caddeler almayacak kalabalıkları
Yaşlı kadınlar ağıtlar yakacak ardımdan
Gidiyorum gözüm arkada kalsada
Gidiyorum uzun boylu selviler koynuna
Gidiyorum bu aşkı alnının ortasından vurarak

Hiç kimse üzülmesin benim için
Ağlamayın dostlarım, elveda şiirlerim
Elveda geride bıraktığım çocuklarım
Elveda sevgili babacığım ve anacığım
Elveda martı kanatlarındaki son umutlarım

Yedi kat yerin dibine gömün beni
Ey mezarcı derin kaz çukurumu
Sökün yüreğimi yerinden
Sivri kazıklar çakın ortasına

Herkes gidecek birazdan
Sende gideceksin yeni aşklara yeni sevdalara
Ama biri var gidemiyen ve beni terkedemeyen
Anam canım anam kapanıp torağa
Yaşlı yorgun yüreği ile 'oğlum'diyecek

Affet beni anam affet
Oğul tadında elini öpemedim
Belkide sana iyi bir evlat olamadım
Sevdiğimi sana gelin edemedim
Cennet ayaklarının altındaydı anam
Ben giremedim.
Sen anasın sen beni anlarsın beni affet.

Şunu unutmayın dostlar gidiyorum
Bu dünyadan bir şair gelip gitti adı Fahrettin idi
Sıradan yaşadı ve sıradan ölüp gitti.