Veda Şiiri - Özlem Celik

Ne zaman çıksam balkona
Seni hatırlarım
Gidişinin açtığı yara izi kapanmamış, anlarım
Beynimdeki sözlük hafifçe aralanır
Bazı kelimeler kalbime fena dokunur

Saat/gece yarısı/üç/parfüm/göz(ler) /koku/bavul/gitmek/taksi/sarılmak/kapı/balkon/fren lambası/el sallamak/bakmak/sokak lambası/rüzgar/bakmak/bakmak...ve uçak
Birlikte geçirdiğimiz son geceydi 4 Temmuz. Gecenin bir yarısı saat üç, tik tak, tik tak.. Dursun şu lanet zaman, kovalamak zorunda mısın akrebi, yelkovan? Durmadı...

Ne zaman çıksam balkona
Hafif bir rüzgar eser
Parfümlere düşmanlığım artar
Muhteviyatı limon, yasemin, kehribar, elma
Sen gittin ama kokunu unutmuşsun odamda

Kapı kapansın istemedim arkandan, kapattın. Elinde koca bir bavulla taksiye bindiğin an anladım, gerçekten gidiyordun. Son kez bakıyordum belki de sana, taksinin daha yavaş gitmesini diledim. Öyle olsaydı daha uzun bakardım gözlerine, el sallamaktan başka çarem yoktu! Bir kez daha sarılmayı istedim, olmadı...

Ne zaman çıksam balkona
Sokak lambasına küfür edesim var
Ve geçen taksilerin fren lambasını patlatmak,
Gidişine dair aklımda ne varsa yok etmek istiyorum
Bir bakışın kalsın bana
Zaten en çok bak-mak fiilini severim ben
Bakıyorum
Bakıyorsun
Bakı(şı) yoruz
Bir uçak düşüyor yüreğime, içinde bir sen var
Kara kutuya söylenmiş sevgi sözcükleri
Bir de yemin
“Ömrüm yettiği kadar seveceğim seni.”