Veda Şiiri - Elif Erdem

Öyle heyecanla başladı ki;
Sevgi mi aşk mı anlayamadım...
Öyle yoğun yaşandı ki;
Dünya dursa ben durmadım...

Öyle çok sevdim ki;
Kendimi hiç umursamadım,
Öyle çok sevdim ki;
Bensiz mutluluğuna katlanmayı göze aldım,
Öyle çok sevdim ki;
İmkansızlara ve hep süreceğine inandım...

Öyle benimdin ki;
Sana benden başkasının dokunmasına katlanamadım,
Öyle benimdin ve değildin ki;
Sana sahipken seninle olamadım,
Öyle benimdin ki ve aittin ki;
Sana yakın olana acıdım,
Öyle imkansızdın ki;
Geçen yıllara ve senin değeri bilinmemişliğine inanamadım...

Öyle senindim ki;
Sensizken kocaman bir yanlızlıktım,
Öyle senindim ve değildim ki;
Her vedada gözlerimden küçük bir pırıltı daha kayboldu,
Öyle senindim ki ve aittim ki;
Sensiz geçen her dakikayı ihanetim saydım;
Öyle imkanlıydım ki;
Dünyanı küçük bir cennete çevirebilirdim...

Öyle aşıktım ki;
Açılan her derin yarayı sardım,
Öyle aşkımdın ki;
Sana aşkım denmesine katlanamadım,
Öyle aşkındım ki;
Benden başkasına dokunan ellerine dayanamadım...

Öyle vuruldum ki;
Gururuma ve bana rağmen sana giden yolları açtım;
Öyle acı ki;
Haketmediklerini yaşatan ‘o’nu aklından,
Aklındaki 'o’nu hayatından silemiyorum...
Öyle yazık ki;
Beynindeki ve gözündeki ayna artık acıdığım kişiyi,
Kalbindeki ve aklındaki sevda hakedeni göstermiyor...
Öyle körsün ki;
Mutsuzluğunun hikayesi başladığında da, bittiğinde de;
Ellerinden kaçıp giden mutluluk parçalarını bile sadece görmediğin için kaybettin...
Öyle kırgınım ki;
Lanetlerim iyiliklerime,geceler güneşinize,nefretim üzerinize çökmesin diye
Yüreğim dopdolu bir şekilde ve yine de vicdanlı,şereflice
Sadece bir kucak sitemle kendimi senin hayatından uğurluyorum...

Öyle ki;
Dünyaya adını haykırmak isteyen dudaklarım
İsyanlı veda sözcüklerini haykırdı...
Öyle ki;
Bir aşk hikayesi bencil ve güçsüz zavallıların
Kendilerinin bile bilmedikleri zaferleriyle sonlandı...
Geriye yanlış zamanda yaşamış iki buruk aşık kaldı...