Veda 2 Şiiri - Emrullah Burgu

Sana ikinci kez veda diyebilmek adına yazıyorum
Sevgili kaygım
Sevgili korkum
Sevgili yoksunum benim...
Ki artık sana kendimden veda edeli
Seni bir başka seviyorum.
Dokumamadığım vedam, seviştiğim zamanım, dul karım...

Seni seven olarak şuandan itibaren
İki kişiyiz;
İkisi de sana kızgın,
Senden alıkoyan: Seni daha çok seviyor
Lakin sana veda eden de!
Şuan bunları yazarken her ikisini de kıskanıyorum
Deli gibi!
Senin için uçurumun kenarında bekliyor birisi
Diğeri aylak aylak geziyor beynimin içerisinde
Ve ben
Sadece bu satırları yazmakla yetiniyorum...

Seni sayıklayan satıra başlamadan evvel
Sevdiceğim...
İstanbul siliniyor gözlerimde
Ve biz buralara sığamıyoruz
Bak bir iki derken şuan üç olduk
Seni seven
Sabaha kadar dört, beş, altı...
Seni sevmek işte bu kadar meşakatli!

Sevgili dul karıcığım...
Kavuşmak ümidiyle sabaha dek geceler
Kalbinin dört odacığını sular altında bırakıyor
Kaygım, korkum, yazgım, yargım..
Boğuyorsun karanlıkları
Gün doğmuyor,
Geceler uzuyor körpe ergen kızlar gibi
Üzerime çöküyor!
Nefesim oluyorsun, nefes alamıyorum.

Sana veda edenin yine veda edesi geliyor
Bir türlü kopamıyoruz senden
Seni düşleyen ayrı ben olarak ve seni düşüren ayrı ben olarak;
Birer birer iniyoruz ve de siliniyoruz kalbinden
Fakat birisi kalıyor, birisi kalıyor!

-Dur diyemiyorum..

İsmini telaffuz etmekten dahi korkuyorum
Beni asıl korkutan
Yılgın gecelerin sevişen kaldırımları ardından
Kırgın gecenin uyutmayan telaşıyla
Birebir örtüşen bakışların
Sokak ortasında zorla kendine yer edinen kaldırımların hikayesiyle can bulup
Koridor diye nitelenen aşkın çıkmaz labirentleri olup
Sana varamadığım çıkmazda
Denk gelen gözlerimizin
Bana yaşattığı aşkıyla
Aynı koridor içerisinde senle yalnız kalışımın
Ve senin yalnızlıktan ölesiye korkmanın
Korkusudur belki de

Sabah olunca o bakışından eser kalmıyor
Tek başıma o sokak ortasında kendimi harmanlıyorum,
Ve tek başıma sensiz yalnız kalmakla savaşıyorum
Kaybediyorum.
Kaybediyorum.
Kaybediyorum...

Kayıplarım diken üstünde
Güneş'in indiği her açıya batıyor
Gölgem yük oluyor heybemde
Yoruyor.
Bazense göğsümden kalkan acıya batıyor.
Acıtıyor,
Acıyı yoruyor,
Acı yoruyor...

Ki gözyaşım diken üstünde
Kimi zaman gölgeme sarılıyorum..
Kimi zaman dikenlerime!
Bazense acılarım batıyor en derinime
Şiirden nehir oluyor gözlerim
Bütün şairler boğuyor şiirlerini
Sevgili hayam benim
Dikenlerim var
Sakalımın gölgesine sığınmış
Ve senden kaçıp gidiyor göğsüme doğru

Göğsümden;
Akıp gidiyor şimdi, şuanda vedalarım
Bana dikenlerimi hatırlatmayın
-Ağlarım..

"Sarılmak büyük bir devrim
Vedalar aynasız eylem" diyen kalbimin sesiyle sesleniyorum sana
Biricik kurgum benim!
Sana adımlarken kendimi Arkadaş Zekai'nin çaresizliğiyle geliyorum
Ve
Ahmet Erhan'ın kollarıyla sarılıyorum sana
Sevgili Oğuz Atay'ın nefesinden soluyorum
Senin gözlerinden bakıyorum aynama
Kör oluyorum
Duymuyorum...

Ey biricik aynasız eylemim!
İğrenerek öpüyorum hepinizi
İğrenerek
Ellerini öpüyorum, gözlerini öpüyorum
Beni anlamayan dudaklarını öpüyorum
İğrenerek öldürüyorum birbirimizi
İğrenerek
Kuş konuyor kafese
Özgürlüğünden tiksinerek

-Ey biricik aynasız eylemim!
Özgürlüğümden tiksinerek;
Sana sarılmayı ne çok isterim...

Koca bir devrim yaratmak için
Tekrar tekrar veda ediyorum kendime
Sana kendimden veda edemiyorum...
Sevgili sırrım benim
Seninle aynı sokak ortasında veyahut aynı koridor içerisinde
Boğuyorum bütün nefesimi
Ve çarpışıyor gölgelerimiz
Yer yerinden oynuyor...

Yerin yedi kat dibinde yeşeriyorum
Korkularımla
Ah ben..
Gölgemden kaçıp gözlerine dek gelebilmek umuduyla.
Koca bir devrimin adını değiştiriyorum: Feda olmak!

Ah sen!
Dikenlerimi kendime batırdığımı sanacaksın
Senin fedan oluyorum,
Devrim oluyorum,
Sevişik kalmayan cümlelerimden
Seni bana anlatmaya gücü yetmeyen birleşik fiillerin,
Katili oluveriyorum (oldum, oldum..)

Korkuyorum ismini dudaklarımda gevelerken
Tınazından çıkan her bir kelime utanır benden
Kelimeler, kelimeler, kelimeler;
Yoruyor, korkutuyor
Kaçamıyorum belki.
Kendimi daha fazla parçalayamayacağım.
İsminin ağırlığınca yük oluyor heybem
Ben, ben yine de kendimi daha fazla parçalayamayacağım...

Yoruldu, korktu, kaçtı sanacaksın belki..
Bu yüzden gece çarşaf oluyor gökyüzüne,
Sevdam bir kan üzerinde dölleniyor,
Ve bütün sevişmeler üzerine
Sevdalar doğuruyor kara parçası.
Adını koyuyor engebeli coğrafyanın.

-Yoruldum, korkuyorum, kaçıyorum cisminden
Artık yazmayacağım seni satırlara
Belki seni hiç yad etmeyeceğimi sanacaksın...

Bütün coğrafyada yetişen cümleler
Seni anlayacak, seni anlatacak.
Bu vedamın son katresidir
Anlam temiz fakat anlayış kirdir
Beni vedamla anlamlandırmak temennisiyle
Bütün sevişmeler kadar narin ve derinden
Öpeceğim, seni anlayan sokağının tenini
Engebeli sokağın göğe uzanan balkonundan
Dokunacağım saçlarına.
Bütün dokunmalar saçlarını hatırlatacak göğün
İntihar etmekte olan balkonuna
Ve bütün vedalar
Öldüğüm günü hatırlatacaktır bana.

Öpüyorum hepinizi,
Sarılıyorum, kucaklıyorum öpüştüklerimi
Ölüm veda değil henüz bana
Vedalaşmak vedayı aşamamaktır
Vedayı aşamamaktır süslü ölüm..
Öyleyse;
Kaderdir aşamamak, kederdir aşılmak
Kederim, kaderim!
Öpüyorum nemli dudaklarından
Permiler seriyorum ayakların altına
Şuracık da öpüyorum acımızı
Gül kanar, kırmızı ölümler yaşatır
Kan gül oldu, bütün ölümler veda
Ve bütün vedalar yaşatıyor seni bana

Dokumamadığım vedam, seviştiğim zamanım, sevgili dul karım...
Bir papirüsün acısına ortak senin acına gölgen oluyorum
Katranlaşmış şiirimin dizesinde
Harfiyen;
Sana kendimden veda ediyorum
Sevgili kaygım
Sevgili korkum
Sevgili yazgım
Sevgili yargım
Öyleyse;
Öl-veda.
Öl-veda.

Elveda...