Veda Şiiri - Birol Özkan

Hiçbir kalp bu kadar dayanıklı olamazdı bir parçasını gönderip arkasından bakarken ve hiçbir kalp bu kadar sessiz olamazdı bir güle güle bile diyemeyip gözleri seni ararken kuytu yerlere gizlenip hıçkırıklara boğulurken. Belki kaçmaktı bunun adı belki de son defa göreceğini bile bile veda edememek. Veda en güçsüz olduğum duygularımın artık bedenimin taşıyamayacağından fazla harekete geçtiği andır benim için. Bedenimin iflasını, duygularımın gözlerimden boşandığı anı görsün istemiyorum hiç kimse.
Karanlık bir odanın kapı aralığından son kez sana bakarken, belki de son kez görüyorum yürüyüşünü, ağır ağır seni bizden alıp uzaklara götürecek arabaya binerken. Ellerini, ve o simsiyah uzun saçlarını camdan son kez bakarken ve hep gülerken görmeye alıştığım gözlerini ağlamaklı görürken.
Ve artık yoksun….
O kadar yalnızım ki, sanma etrafımda sevdiklerim var mutluyum. Kimseyi görmüyor gözüm, hayallerle yaşıyorum..her gün seni son kez gördüğüm yerde seni bekliyorum, son bakışını, gözlerime bakmanı, saçlarını tutmayı ve hiç bırakmayacakmış gibi bana sımsıkı sarılmanı…
Biliyorum ki sen gelmeyeceksin, aramayacaksın ve biliyorum ki hiçbir zaman affetmeyeceksin beni. Her zaman vardım yanında, beraber ağlardık beraber kahkahalarla gülerdik, ama hiç ayrılmamıştık hiç veda etmemiştik birbirimize.