Veda Şiiri - Volkan Musab Deveci

Bahçesindesin gecenin,
yorgun bir çiğ tanesi gibi...
Şavkından tanırım ben seni,
yokluğunun her zerresi gibi...

Ne yollar aşındırdım
saçlarının seyrinde, yine yeniden
kaybolmak için...
Öptüm gülüşünden kaderin alnını,
gönlüne bir ömür hapsolmak için...

Ne akrepler kör ettim,
ne yelkovanlar delirttim...
Karanlığın ordularına
göğsümü siper ettim...
Sadece iki çatık kaşına ram olmak için.

Kuşlara sordum sesinin şenliğini,
şaştım kaldım...
Söylediler savaş tamtamlarıyla
çekip gittiğini...
Ve hiç anlayamadım
sende neden böyle çabuk,
böyle onursuzca bittiğini.!

Öyle yekpare öyle yalnız...
Aşk ciğerlerime işleyen bir yara
amansız, arsız...
Nefes almak mı ne mümkün...
Bir ateş ki tarifi zor,
renksiz ve dumansız...

Derken vehminle kucakladım satırları..!
İlmek ilmek işledim sayfalara kahırları...

Sonra sonra hatıralarına
can verdi yaradan...
Geçtiğin her yer,
dikenli yollar bile dile geldi...
Şakaklarından süzmüştü sanki
Mevla güle kokunu,
miski amber kokuları bile
bana çile geldi...

Saplandın bir kere yüreğimin ağzına,
kaçışlarım arayışlarım,
arayışlarım kaçışlarım oldu senden...
Ne kamçılarından kurtulabildim ne zincirlerinden...

Figânımı duymuşta duymamış gibi
inatla yarıldı gökler,
üstüne depremler, yangınlar, salgınlar, seller...
Bir kadavrayım şimdi
kapandı çoktan vuslat bahsi,
naaşımı artık zuller,
küller, çöller bekler...