Veda Şiiri - İdil Pehlivanlı

Ben hiç söyleyemeyeceğim sen hiç öğrenemeyeceksin. Biliyorum satır aralarına gizlediğim mutluluğu asla cümlelere dökme hakkını kendimde bulamayacağım.
Konuştuğunda gönlümden bir kuşun nasıl havalandığını, kanatlarını çırptığı vakit tüm bedenime nasıl mutluluk olarak yayıldığını asla sana anlatamayacağım.
Bunların gerçeğiyle yüzleşmek kadar acı olan bir başka şey var mı bilmiyorum.
Gözlerin pusulasıyken tüm bu olanların hiçbir zaman gözlerine bakarak bunları söyleyemeyeceğim.
Desem ki kalbim senindir.
Sende aynısını hissetsen bile hiç bir zaman seni buna inandıramayacağım.
Bir yandan bu kadar yoğun hissetmiyor olmamı dileyecek, ne kadar çok bağlanırsam sana, bu vedanın o kadar zor olacağını bileceksin.
Ne olursa olsun yine de bütün kalbimle sana aşık olmamı istemeye devam edeceksin.
Gün gelecek bu çıkmazda tökezleyeceksin de.
Pes etmek üzere olduğun günler bir kurtuluş yolu aramak için kabinde çalan şarkıya kulak verecek, kısa süreliğine de olsa içinin rahatladığını fark edeceksin..
Ve bir gün…
Ne yapsan da olamayacağını anladığın vakit sessizce gidecek, bir yürekte ilk defa hiç var olmamış olmayı dileyeceksin…