Veda Şiiri - Erhan Turan

Bu seferki kesin bir veda, anladım,
Kesin bir elveda...
Bu seferki dönüşü olmayan bir kalış,
Kalışı olmayan bir gidiş...
Araf’ta kalınmış kaçınılmaz sona ağlayış,
Git demeye kararsızlık,
Kal demeye haksızlık,
Bu seferki kararsızlığa tam bir kararlılık...
Oysa ne güzel başlamıştı her şey,
Ne güzel aydınlanmıştı her yer...
Küflenmeye yüz tutmuş yüreğime ne güzel gelmişti
oysa,
Baharı getirmişti kışa mahkûm yüreğime,
Çiçekler açmıştı ölmeye yüz tutmuş beynime,
Huzur getirmişti huzursuz hayatıma,
O güneşi kıskandıran yüzüyle...
Gülüşüyle, nefesiyle, neşesiyle,
Uzaklıkları yakın eden sevgisiyle,
Umutsuzluğa umut olmuştu o günkü gelişiyle...
Şimdi gitti işte!
Ansızın geldiği gibi, ansızın gitti işte!
Biliyordum, bu gelişin bir gidişinin olacağını,

Biliyordum her başlayan bir serüvenin bir sonunun ola-
cağını,

O serüvenin sonunda bir yıkılmışlığın kalacağını,

Ama bilmiyordum, bu şekilde acı olacağını,
Ama bilmiyordum, giderken beni de götüreceğini,
Götürürken kat kat yerin dibine koyacağını...
Ama bilmiyordum işte!..
Öyle bir veda ki bu,
Gidişiyle utandı şimdiye kadarki bütün vedalar...
Ağladı bu gidişe bütün elvedalar,
Karalar bağladı bütün ayrılıklar,
Başlamadan biten kavuşulmuşluklar,
Kavuşmaya ihtimal bile olmayan bitmişlikler,
Bitirilmeye mahkûm yitirilmişlikler...
Öyle bir gidişti ki bu,
Gidişe tutuklu kaldı, gelişe tutuklu gözler!..
Ey güneşi kıskandıran güzel kadın,
Sensizliğin beni esir aldığı bu şehirden sesleniyorum sana,

Olur da duyarsan sesimi, olur da okuyup anlarsan dedik-
lerimi...

Hiç anlamadığın susuşlarımın çığlığıyla sesleniyorum sana,
Hiç anlamadığım konuşmalarının suskunluğu gibi...
Anla ki bu gidişin, bir gelişti benim için,
Anla ki bitirdiğin bir başlangıçtı benim için...