Veda-1 Şiiri - Mehmet Kaplani

Biliyorum bir gün veda edip gideceksin.
Belki veda bile etmeyeceksin.
Sorular sıkacak boğazımı,
Yüreğim cevap bulamamaktan sıkışacak,
Acıyacak içim,kanayacak...
Kabuk bağlamış yaralarıma tırnaklarımı geçirip
Kanatacağım yeniden yeniden.
Alev alev yangınlarda kavrulurken ben
Sen duymayacaksın bile.
Sadece arkanı dönüp gideceksin...
Biliyorum birgün veda edip gideceksin.
Belki veda bile etmeyeceksin.

Batan günle sen de kaybolup gideceksin.
Hiç sabah olmayacak.
Gidişin vurgun gibi ruhumu serecek yerlere.
Ölgün bir denizin kumsalında ben
Hep bekleyeceğim
Gelmeyeceğini bile bile.
Acılarım yeni acılara kapı aralayacak.
Kanayan yaralarımla bekleyeceğim seni.
Ağaran saçlarımla,
İçimde dağ gibi büyüyen hasretinle bekleyeceğim.

Biliyorum birgün veda edip gideceksin.
Belki veda bile etmeyeceksin.
Usulca çekip gideceksin.
Ben farkına vardığımda sen çoktan gitmiş olacaksın.
Ne kokun kalacak odamda,
Ne kapı kolunda parmak izlerin.
Bütün eşyalarını toplayıp
Aynaya son bir kez bakıp
Kapıdan çıkmış olacaksın.
Son trenle çoktan varmış olacaksın son istasyona.
Gidişini farkettiğimde peşinden koşacağım.
Deliler gibi arayıp duracağım seni.
Yağmurlar taşıyacağım saatlerce sırtımda.
Eve döndüğümde sabaha karşı,
Aynada son görüntünü arayacağım.

Biliyorum birgün veda edip gideceksin.
Belki veda bile etmeyeceksin.