Veciye Güven Şiirleri - Şair Veciye Güven

ağlarda,afyon mızrak,dizgesi,
Kuru toprak kokar,memleketin tekesi,
İnsan korkusu olmaz,içer tekel dublesi,
Mahilinde imha eder,nizâmında intizar,

İçimde bugün garip bir hüzün Nedenini bilmiyorum? sevdiğim toplamış bütüm bulutları, yağmur yağmaya başlıyor. Gök yüzün’de kocaman bir karanlık ürpertiyor içimi, sen damla, damla yağarken, Söyle bakalım? ben nasıl dolu olupta yağmayayım, Sen böyle üzgünken, yıldırımlı bir şekilde, ben nasıl izleyeyim seni, gök yüzünde, Bırak bende seninle karışayım toprağa, sarayım seni ıslak, kahve rengi çamurumla, ben sana doymazken içime çekerken seni, sende durmadan damla damla ıslat kuruyan yüreğimi... VECİYA GÜVEN

Sevmek ağlamak mıdır” sevdiğinin ardından. Her sevene umut verip; bağlayınca kendine, Ocaklarda dövülen demir, misali,bendim, Çağırdıkça ses gelmez,nerde kaldı sevdiğim, Manzum topraklara” ayak bastım üstüne, Muvakkat” hayat, elbet bir gün son bulur. Sevenin hayali,sevilmenin ruhani,,, Ağlamakla inletir,durmaz artık kaybolur: Eğer ki uslanıp; dize gelirse sevmek. Sevilmeyi bilmeli,sevmekle; sevilmeli. Herkesi cahil bilip,ben bilirim diyene… Destursuz o dergahtan” içeri girmemeli,,

Duydun mu ... Nehirlerde bağıran çığlığımı,, Sesizlikle gömülen kılıfsız mezarımı. Fırat’la kuşatılmış olan derin hayranlığımı... Duydun mu ... Kızıl ötesi bir gezegende: seni çağırdığım da Gel sevgili dediğim de, bırakıp kaçtığın da Unutmadım o günü, dün gibi hatırım da Hangi söz affetirir seni seven bu canıma Duydun mu ! ... Ne kadar çok sevsem de,bedualı sözler dilimde Kıyamam diyemeyeceğim,sözler şimdi elim de Asır geçti üstünden, bir rüzgarın eteğin de Yelken açtım sonsuz yıldızların, karanlığındaki derinliğe... Duydun mu ... Karanlığım altında ezilen perçelerin Kurtar dediğinde yılar sonra ki halin Affet dediğişin de o mahsumane gözlerin Artık çok geç diyordu beynim ve suretim YİNEDE ! Ortaya serildi hiçbir şey olmamış gibi yüreğim