Vebalim Sensin Şiiri - Engelsiz Yazar Yusuf

Keşke ilk başladığım yerde kalsaydım;
İnat edip daha çok şey başarsaydım...
Belki normal yürüyemezdim ama;
Topallardım, hiç değil ise ayakta kalırdım...

Araba yok, gelip gitmek zor dedin;
Aslında benim kaderimi Şengül ebe değil;
Sen, sen yazıp bitirdin...
Benim, benim vebalım sensin...

İki akla uydun da onların peşine gittin;
Beni Gazi Osman Paşa'dan alıp;
Benim geleceğimi, gençliğimi yedin...
Saygı da kusur etmedikte;
Benim, benim vebalım sensin...

Lafa gelince benim sonum ameliyatlar;
Lafa gelince benim sonum geçirdiğim operasyonlar...
Asla öyle değil, asla operasyonlar değil;
Benim, benim vebalim sensin...

Aslında her geçirdiğim operasyonlar;
Bana çok şey kattı da sen görmedin;
Bu hareketlerimi, bu halimi onlar verdi de;
Sen, sen bilmezden geldin...
Benim, benim vebalim sensin...

Ben, ben her şeyin bilinçindeydim de;
Susuyordum, bunları;
Yüreğimin bir köşesinde saklıyordum;
Araba yok dedin, otobüs zor, büyüdü dedin...
Şimdi böyle isem ben benim, benim vebalim sensin...

Anamla babam bir olur götürürdü;
İllaki bir çare çözüm bulunurdu...
Demek ki, demek ki benim değerim;
Sende en başta buydu...
Benim, benim vebalim sensin...

Bana isteksiz çabasız diyorlar;
Gayret etmediğim için kızıyorlar...
Onlar, onlar vebalimin sen olduğunu bilmiyorlar...
Benim, benim vebalim sensin...

Aslında sana, size değil;
Bana, benim kendime kızmalı;
Kendimi sana, size kör etmişim;
Şimdi, şimdi kime ne yapmalı?
Benim, benim vebalim sensin...