Vebal Şiiri - Selva Durmazemir

Dar geçitler
Çıkmaz sokaklar
Karanlık kuyular
Gönlüm çok yorgun
Ruhum derbeder
Hayatın yorgunluğu sırtımda kambur
Ne çok üzduler beni
Ne çok yıprattılar kalbimi
Eski ben olmaktan çok uzağım
Nasıl kapanır ki yaralarım
Nasıl iyileşir ki yüreğim
Toparlanmak ne kadar zor
Acılara posta koymak değil ki mesele
Enkazını kaldirmak ne kadar da zor
Bitti diyorsun
Üzerine tekrar dökülüyor yığınlar
Kökünü kazıyamamak bu çukurun
Dibinde kalmak bir nevi
Çıkamamak bir türlü gün yüzüne
Uğraşıyorum çabalıyorum
Yapamıyorum
Nasıl olacak onu da bilmiyorum
Yüzüm gözüm toprak içinde
İçim yaralı
Hayata bakışım ne kadar da bulanık
Kendime gelmek ve şaha kalkmak istiyorum
Yok..
Yok..
Gücüm yok
Bekliyorum binbir umutla
Bu vebali nasıl taşır sebep olanlar
Onlar da yorulmazlar mı
Bu yük ağır gelmez mi onlara
Başlarını nasıl koyarlar yastığa
Huzur bulabilirler mi uykularında
Velev ki buluyorlar
Velev ki huzur içinde uyuyorlar
Bu dünyanın öbür tarafı da var
Maalesef değil hakkım helal..
Maalesef değil hakkım helal..