Vebal Şiiri - Ömer Altıntaş 4

Ölse çocuklar
Sorulacak bir soru olur
Cevaplanmamış bir sorunun ahı
Neden öldürüldü?

İnsanların bir anlamı yok
Yaşıyorlar bir şey gibi sadece
Bir şey...
Ama ney o?
Soracağım elbet
Neden
Gidecek olan kalmakta
Kalmakta olan gitmekte
Yaşanan şey nasipse yaşatılan nedir?
Ölmek istemiyorum
Gövdemde
Yorulmuş bir adamın üzüntüsü
Vebal altında uyuduğum bilinsin
Çocuklar
Çocuklar
Çocuklar
Söyleyin yüzüme bakmasın hiçbiri
Bakmasın kimse yüzüme
Neden hala ölmediğimi çözeceğim

Nasıl bir şeydi ki bendeki
Kursağında kalmış bir lokma gibi
Bir çocuk kadar kısa yaşadım
Elimden alınan ne oyuncak ne de şekerdi
Anam babam
Bırakmadılar bende heves
Bende yaşamak
Dünyaya karşı kırık bir şey gibi durdum
Yirmi beş yaşında yerinden sökülmüş bir mıh gibi
Eğri ve paslı

Sütlüldükçe burnum ve ellerim
Öğrendim
Nasıl ki bir cümleyi karalamayı
Nasıl ki bir taşı kaldırmayı
Kaybetmekten korkmadım hiç
Korku başkaları içindi
Bana
Cesur ve onurlu olmak yakışırdı
Yorulmuş bir adamın üzüntüsü bu
Gideceğim
Bir kefen kadar temiz
Öldü ölmekte olan
İnsanlar çekinmeden öldürdü her şeyi

Ben
Hiç kapağı aralanmayan bir kitaptım
Her şeyi bozan
Ve yüze vuran
Şimdi bir silah çok güzel patlayasa bile
Ölmem
Değil bu bir acı
Vebal

Ömer Altıntaş