Vebal! Şiiri - Fatih Ayas

İki küçük kardeş var, engelliler doğuştan,
Evleri yıkık, dökük daha beter koğuştan.
Felçli olduğu için elleri ayakları,
Arkadaşları ancak, divandan yatakları.
Padişah demiş idi, sıhhat cihana bedel,
Gariplerin çektiği, şüphesiz ömre bedel.
İki yoksul, fukara, engellilik cabası,
Baba didinir ancak, kifayetsiz çabası.
Bilime hizmet eder, bu kardeşler çok zeki,
Yeter ki, biri desin, isteklerine peki.
Hawking vardı ya hani, onu örnek almışlar,
Fizikçi olmak gibi bir rüyaya dalmışlar.
Zayıf olduğu için, bağışıklılıkları,
Vücut kapıveriyor, hemen hastalıkları.
Çocuklar hasta olur, hastaneye gitmeli,
Bu kardeşlerin derdi, bir an evvel bitmeli.
Baba bir araç ister, bağlı belediyeden,
Hiç araç kalmamıştır, yandaşa hediyeden.
Efendiler buyurur: ''Şimdi hiç aracımız yok,
Bir hafta öncesinden haber verin, sıra çok.''
Baba çaresiz, der ki: ''Ben bir müneccim miyim,
Gelecek hastalığı, önceden mi bileyim? ''
Tüm kapılar kapanır, gariplerin yüzüne,
Biçaredir gönüller, yine girer hüzüne.
Belediyeler hizmet amacıyla kurulmuş,
Vatandaş başvurunca, can evinden vurulmuş.
Peşkeş çekilmiş bütün menfaatler yandaşa,
Kapılar gösterilmiş, çaresiz vatandaşa.
Araç tahsis etmede, nedir önceliğiniz?
Kardeşlerin vebali, sizin hak ettiğiniz.
Şu iki hasta kardeş, almayacaksa hizmet,
Yıkın Belediyeyi, etmeyin hiç eziyet,
Lanet olsun işleri bu hale getirene,
Yeter arkasızların yaşadığı hezimet...