Vebâl Şiiri - Şakir Kocabey

Her dinlediğin şarkı,
Pişmanlık olacak!
Fakat ben;
O parçada olmayacağım...

Ben senin parçan olamadım ya..
Yazık..
Çok yazık..

Ben giderken seni bırakacağım!
Aynı yerden kanamayalım diye..

Nefesin bensiz atsın,
Kalpsizliğin damarlarında dolaşsın biraz..
Acımasız duyguları anla diye değil!
Sen bunu yaşatmaktan anlayamazsın zaten..
Ulan bensizlik işte birazda olsa,
Beni sana anlatsın diye..
Anla diye!
Anla! ..

Ruhumu bedeninde can çekiştirmeye
Annem bile dayanamadı..
Genç yaşta yitirdim
Çocukluğum gibi..
Onu..
Anamı..
Can yarimi...

Bunca acıdan sonra aşkı rafa kaldırdım sanıyorsun?
Gözyaşlarıma senin adını verdim oysa bilmiyorsun!
Yanaklarımdan damlayıp yerlere serilince sen
Ezip geçiyorum inan..
Ezip geçiyorum..

Papatyayı sevmezdin sen!
Bak unutmadım..
Pahalı çiçek değildi çünkü..
Neyse..

Birkaç saksı aldım eve
Sana inatta değil
Biraz sıkıntı var cepte..
Sen bilmezsin böyle durumları..
Bilsen de görmezdin
Giderdin..

Bahçeye bile inmiyorum
İnemiyorum!
Hani komşular görürde, acıtasyonu beceremem diye
Terslerim diye!
Bir tas yemek alabilme ihtimalimde var tabi..
Anam gibi yapamıyorlar
Yoksa gurursuzumdur bilirsin..
Her verileni alırım, kalbini bile bu kadar,
Gögüs kafesimde hapis etmişken anlatmak yersiz oldu..

Çiçeklerin vebâli üstümde!
Lafın özü ektiklerimi bile,
Daracık yere hapis etmem ondan..
Az kaldı büyüyorlar
Suluyorum her gün,
Ben unutursam gözlerim..
Pahalı çiçekler gibi kokacak
İyot öldürmezse tabi..

Sonra ben onları yeşerecekleri topraklarında özgür bırakıcağım
Anacığım iyi bakacak onlara...

Ben yine hayata inat tutunacağım
Bir dala..
Belki de kırık bir dala muhtaç serçeye,
Sağlam bir gövde olurum..

Şimdi benim bunları yaşayabilme ihtimalim var..
Peki ya sen!
Dur ben söyleyeyim..

Şimdi sen nerde ağlayan bir adam görsen!
Beni hatırlayacaksın...