Ve Zamansız yokladı Bu bela ikimizi

karlı dağlara düştü sevdamızın izleri

saçımızda aklarla soğuk buz gibi ölüm

kaçırdı keyfimizi donmuş şafaklar gibi

ve zamansız yokladı bu duygu ikimizi…

gözlerimde belirir bir acaip ürkeklik

ihtirastan yol yaptım mahşere gider sızı

felek yan çizdi diye yük ağır geldi bize

yağmur taneleriydi karların sinesinde

her damla kurşun gibi delip geçti gönlümü

bir bana geldi ecel sensiz tattım ölümü

bu sonsuzluk içinde yürüyorken zamanın

ayın ışığındaydı görünen ayak izi….

rıhtıma yaklaşırken suyu yaran gemiler

sessiz ve titrek yoklar suları ince ince

sokuluyor zamansız içimize usulca

martılar uyanmıştı uykudan ürpererek

öylece yol alındı gece boyu ezgiler….

bir sarhoş narasında üşürken yan sahilde

sokulduk nefesine korkunun ötesinden…

nabzında atıyordu martı süzülüşleri

çarparken dalgalara alabora yürekler

bana senden hatıra hiç bir anı kalmadı

yalnız gözümde kalan gemici feneriydi

vurgun yediğim sendin tükendi tüm ümitler…