Ve zaman durmuştu! Şiiri - Mustafa Cilasun

Sanki anlam kayboluyordu
Yüreğin ızdırabı hicranı yudumlayarak soruyordu
Kim anlıyordu, geriye ne kalıyordu, hasret yeniden yol alıyordu
Ve vicdanım sarhoşluğunda muvazeneme bakıyordu, işte bir hal kalmıyordu

Henüz umutların takipçisi
Hasredilen şevkin müdavimiydi, dur durak bilmezdi
Hoşgörü teslim ettiği öğretisiydi, feragat zaten nefesinde atiydi
Ne kızmayı ve ne de gücenmeyi hakkıyla becerebilirdi, sadece güler geçerdi

Adeta hayat dolu elçiydi
Aşk için neler telaffuz ederdi, hayreti mucip biriydi
Telaş onun için ferdi, inayetiyle asudeleşen ibretli latif bir kalpti
Hani hasreti çekilir, muhabbeti özlenir ya, yaren olmak için sevk edilmiş andı

Tevazuu onun libasıydı
Edep, yüzünü kızartan, mahcubiyet içinde arlaşandı
Tevdi edilen teveccüh karşısında dili tutulur bir şaşkınlık yaşardı
Arifin nefesine muhtaçlığını, maarifin servetine açlığını, merakıyla yansıtırdı

Her ne hikmetse sabrı
Yakut mesabesinde ve edebin kalitesinde aralardı
Hani bilirsizce zikredilen kanaat var ya, onun sanatında ummandı
Sessizliğinin derinliğinde ne bir yeis bulunur ve ne de keşkeler anlam bulurdu

Nedense hicran nefesin
Hüzün hevesin, niyet mübadelenin, iradesindeydi
Hiçbir zaman çileden vazgeçmedi, öteleyenler için sadece gülerdi
Zümrüdün değerini ancak tecrübe ve idrak öğretirdi, merak akıl için verilmişti

Kalbinin sesinde yürüdü
Vicdanıyla bütünleşen abideydi, lakin çok gizlenirdi
Bir avam olarak akseden güzellikti, mahzunluk onunla adeta denkti
Masumluk için sarf edilen ve vakfedilen abitti, ölümün letafetinden söz ederdi

Korkuları teslim almıştı
Hicranın sayfasını şevkiyle aralamış kutlu bir candı
Gözlerinin tesiri ne kadar farklıydı, cazibesi yüreği yakan bir ahenkti
Şimdi anlatılacaklar sadece bir ibretli hikâyeydi, zira zaman onun için bitmişti