Ve Yırtık Resimleri de Güzeldir Menekşel ...

Ve
yırtık resimleri de
güzeldi
menekşelerin

bir güzel coşkuyla
çizmiştim resmini
sokakların.
yasak aşklar,
kırmızı karanfiller
kaçak öpücükler
yerleştirmiştim
kavşaklara.

dilleri vardı
insanların.
sesleri, gülmeleri
ve kahkahaları
da vardı.

ve
kirli aynalara
çizmiştim yüzlerini
kimilerinin.
isyan eden,
kırılan aynalar vardı

bir zamanlar,
renkleri vardı
menekşelerin.
gülüşleri...
kokuları da vardı.

yüce yüce
dağları vardı
memleketimin.
dağlara
türküler yakılırdı.

geceleri ay ışığı
saçlarında sönerdi.
güneş doğardı
her sabah.
akşamları batmaz
etrafında dönerdi.

yüzü güzel
özü güzel
sevgililerim de vardı.

döndüm,
değişmiş her şey.
yalan olmuş
sokaklardan geçişim.

paramparça oldu
ütopyalarım.
her parçası
bir başka kentte
bir başka dostta kaldı
anılarım.

çizdiğim resimler
yırtılmış.
yeniden yapılmış
yıkmak istediğim kaleler.

düşler,
bir başka bahara kalmış.
sular taşmış
köprüler atılmış.

gördüm ki
en sıcak günlerde bile
üşümüşler.
ve hep
kirli aynalarda izlediğim
yüzlere
esir düşmüşler
menekşeler...

yıkık duvarlar,
yırtık resimler,
esir menekşeler,
kalmış.

yanık bir türküdür
özgeçmişim.
dağlara
yakılan
güzel bir türkü.

yıllar boşuna geçiyor
önümden
ve arkamdan.
yapraklar
boşuna sararıyor,
düşüyor dallardan.
ben hep
on sekizimdeyim.
başımda hep
sevdalı bulutlar vardı

ve düşlenmiş
ırmağımın
dört yanında
fırtınalar kopar
saraylar yıkılır,
krallar devrilir,
ama
gelincikler açardı.

ve
ırmağa düşen
gölgemdi
tek benzerim.
altından balıklar
üstünden martılar
geçerdi.

en zor günlerde bile
umudun bittiği yere
diktiğim
menekşelerdi bunlar.

ve...
yırtık resimleri de
güzeldi menekşelerin.