Ve Yine Göç Rüzgarları

Göçtük,
zamanın gölgesinde,
durmayasıya,
duramayasıya göçtük…
Her gecenin sabahına,
Kabuslardan, rüyalardan sıyrılarak,
uyanamama korkusuyla,
güneşin ilk ışıklarına tutunmak için göçtük…

Bazen bir mahalleden, bir mahalleye,
ardımızda sevdiğimizle el ele dolaştığımız,
sokakları, çamurumsu yolları,
ardımıza bile bakamadan, göçüp gittik…
En sevdiklerimizin göçlerini,
gözü yaşlı, şaşkın bakışlarımızın arasında,
uğurlayarak,
göç hüzünlerini, hep yüreğimize gömdük…

Bir daha görme umudu bile olmadan,
terk ettik, sek, sek oynadığımız daireleri,
tutmaya uğraştığımız uçurtmaları,
rüzgarın acı kuvvetine terk ederek kopuştuk…
Hep bir yerlerde, bir şeylerimizi kaybettik,
göç rüzgarlarıyla, şaşkın bakışlarımızla,
sütkardeşlerimiz, kankalarımız,
hep göçün ardında kaldı…

Ve bir gün göçe karşı yeminlendik,
el ele tutuştuğumuz en çok sevdiğimizle,
ayrılmamaya, göçmemeye and içerek,
hele terk etmemeye, terk edilmemeye yeminle…

Ve yine, göç rüzgarları,
ve bir daha ardına bile bakılamadan,
esen ayrılık rüzgarıyla,
koca göç geldi çattı…
Bu sefer, şehirler, kilometre taşları,
ayrı zamanlarda doğan, batan Güneş bile,
acımadı bize, bizim bize acımadığımız gibi,
şimdi ben kaldım, sen göç ettin…

Belki bu tamamlanamayan hayatın son göçü,
belki de, son rüzgar fırtınası, koparıldığımız,
tutunamadığımız son mahalle bu,
ben burada göçün bedelini öderken…

Sen, evet sen, şimdi hangi göç rüzgarlarının ardından,
peşi sıra koşmada, hiçbir yere tutunamadan, durmayasıya,
göç etmektesin. Şimdi saatin gecenin onikisi diye gonk vuruşunda,
sen kaç dakika, kaç sat öndesin, göç halinde?
İzmir--Çandarlı