Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
duyarlı yüreğine sağlık. üstad solmasın yeni dünya çiçekleri. duyarlı toplum özelliğimizi kaybetmemek için çaba gerek.
Ve Yenidünya çiçekleri
Güneşin koynunda
Yenidünya çiçekleri
Hiç kalamaz ayazda
Buz tutar içecekleri
Dünden kalan
Hele son tufan
Şimdi yutar denizleri
Olur yine ilk yanan
Yenidünya çiçekleri
Camdaki o durmadan yanan
Hayalde küçülmüş sevgileri
Sordun mu kimdir yıkan
Şimdi geride kalan
Sırça köşkün cam kırıkları
Hep yerinde yenidünya çiçekleri
Dalın ucunda çırpınır kanatları
Susmadan bugünün solgun ışıkları
Neden bir hıçkırık alır ufukları
Simsiyah siste akan
Hep onun matem izleri
Şimdi avunur kar çiçekleri
Belli değil nereye gidecekleri
Bil ki yoktur bir yudum içecekleri
Cıvıldar koynunda arap bülbülleri
Kol vermiş uzanır limon çiçekleri
Her şeyden habersiz uyur gündüzleri
Şimdi yalnız yenidünya çiçekleri
Hep kalbinde yanar bir sümbülün özü
Yanına nakşedilmiş bir yiğidin sözü
Çokça sepken yağmurlara özendi gözü
Öyle mahzun yenidünya çiçekleri
usta kalemden çok güzel bir şiir okudum
**************kutluyorum*****************
Hissi bir şiir,
Kutluyorum
Arif bey kardeşim,
selamlar...
Sizin bu her baktığınız şeyde güzellikler görüşünüze, tefekkürünüze hayrânım Arif abim..
Yine güzel bir çalışma okudum kaleminizden..şiir de hikâyesi de ayrı güzeldi..
Güzel gören gözlerinize, yüreğinize, kaleminize sağlık..
Selâm, dua ve saygımla
yenidünya çiklerine tebrikler arif bey. nasıl bir çiçektir bilmiyorum ama güzel anlatmışsınız bizim iklim yeni dünyeye uygun değil yani.
Camdaki o durmadan yanan
Hayalde küçülmüş sevgileri
Sordun mu kimdir yıkan
Şimdi geride kalan
Sırça köşkün cam kırıkları
Duygu yüklü şiiriniz için tebrikler.
Yenidünya çiçeğinin şiirsel hikayesi.
Hep kalbinde yanar bir sümbülün özü
Yanına nakşedilmiş bir yiğidin sözü
Çokça sepken yağmurlara özendi gözü
Öyle mahzun yenidünya çiçekleri
(08.01.2010 11:00-Adana)
Arif Tatar
YÜREĞİNİZE SAĞLIK ARİF BEY BEĞENİYLE OKUDUM BU GÜZEL ŞİİRİNİZ İÇİN KUTLARIM SİZİ KALEMİNİZ DAİMA IŞIK VE UMUT SAÇSIN GÖNLÜNÜZ ŞEN İLHAMINIZ BOL OLSUN SAYGILARIMLA +10PUAN
Bahcemde bir tane yenidünya ağacı var. Çiceklendi şimdi, meyvesini baharda ancak göreceğiz. Ben yenidünya ağacında sabır görürüm bakınca, çünkü başka meyveler gibi çiceklenip hemen meyveye oturmaz meyvesini aylarca bekleriz......farklı bir şiir ve gözlem ''yenidünya çicekleri''...yüreğinize sağlık efendim
Hep kalbinde yanar bir sümbülün özü
Yanına nakşedilmiş bir yiğidin sözü
Çokça sepken yağmurlara özendi gözü
Öyle mahzun yenidünya çiçekleri
kutluyorum güzel şiirinizi
selamlar
Bu şiir ile ilgili 41 tane yorum bulunmakta