Ve yazdı..! Şiiri - Mehmet Tunçer

Bir dostu..
Yaşam bu işte diyordu
Az biraz fedakârlık
Az biraz vurdumduymazlık
Yaşanmışların anısına
İstem edende olsa verebiliyorsan
Az biraz sevgi…
Bıkmıştı asık yüzlü sabahlardan
Bıkmıştı selamsız akşamlardan
Denemeliyim dedi denemeliyim
Sesli düşünmüştü besbelli
Bakındı etrafındakiler…
Bir kaçı bıyık altı gülümsedi
Bir kaçı başını salladı
Bir kaçı vah vah deyip acındı
Kalabalıktı içersi, bunaldı
Yerini bir arkadaşına bırakıp
Sokağa attı kendini
O yürüdükçe;
Tüm gözler ona bakıyormuş
Tüm gözler ona gülüyormuş gibi geliyordu.
Delimi oldum ne dedi kendi kendine
Eve zor attı kendini…
Masa üstündeki monitöre bakındı
Yok dedi yok!
Bugün okumayacağım hiçbir şiirini…
Telefonun tuşlarına bastı….
….Ben evdeyim de,akşama erken gel
Demeden sözcükler bitmeden
Tamam dedi tamam…
Tek soru sormadan neden demeden..!
İşte yine yalnızdı
Ve işte yine…
Olsun deyip mutfağa girdi
Sevdiği yemekleri yapmalı
Sevdiği elbiseyi giymeliydi
Daha dış kapıda anlamalıydı
Gözlerinde pişmanlığını görmeliydi.
Bekledi… Bekledi…
Pencerelerden, balkonlardan bakındı.
Akşamın bir vakti çaldı kapının zili
Eyvah dedi!
Binlerce ok saplandı yüreğine..
Yine dedi yine..!
Kütük gibi.
Leş gibiydi…
Ne yüzüne baktı
Nede elbisesine.
Mutfakta yemek tencerelerde
Sevinci içinde kaldı…
Bir sigara yakıp bir iki nefeslendikten sonra
Oturdu monitörün başına…
Kimdi?
Kim olursa olsun dedi
Oydu işte yüreğine düşen
İçinden atamadığı..
Çayına şeker göndermişti…
‘’Az önce..
Güneş battı
Sokak lambaları canlandı
İnsanlar koşup saklanmaya
Yıldızlar geceyi süslemeye
Başladı mı oralarda da….
….Ve sen içimdeki kadın…’’
Buğulandı gözleri..
Bir kaç damla yaş süzüldü yanaklarından
Düştü monitörün üstüne...
Ve yazdı..!
Gülümsettin beni…