Ve yalnızlık yavaş yavaş alıştı bana

Köknar ve ladin ormanının kenarında
Ay'ın aydınlattığı nehir kıyısında
Toz gerçeğin aynasını yıkadığında
Ve yalnızlık yavaş yavaş alıştı bana

Acılı mükedder sayfalar arasında
Ağzımdaki zehir gibi acı tadında
Cemrenin suya düşen doğum sancısında
Sadece Hafızamda kaldı tatlı rüya

Hassas gözlerle ve kapalı dudaklarla
Yanımda değilsin seni aradığımda
Ve anılarımda tekrar kaybolduğunda
Arar gözlerim seni o kalabalıkta

Ve yalıtım kabuğundaki sessiz dünya
Sen ve ben bu dünyanın esir çatısında
Ve bu alacakaranlık zamanlarında
Gururunu mantığının önüne koyma.

19.12.2020

Hüseyin Çoban