Ve Umut… Şiiri - Duran Çetin

Ve umut…
Bir durgunluktu yaşanan;
İliklere kadar sızan bir soğukluk, ürpertici ve yakıcı…
Can havliyle kurtuluş düşünür o anda insan…
Çünkü hayat tatlıdır, kopmak düşünceleri hallaç pamuğu gibi atmaktır.
Birden gündüz bitmiştir. Hayatın sonu gibi belki…
Karanlık bastırıp gündüzü boğmuştur,
Tüm güzel renkleri yok etmek, ya da hıncını almak için…
Boşluk vardır sadece, karanlıklar içinde çok net olmayan.
Ve kuşlar oradan oraya çaresizlik içinde kanat çırpan.
Güzellikler çağrıştırmayan bir sessizlik,
Bütün kasvetiyle çöker, boğar insanın duygularını…
Her yaratılmış, bu tarifi zor renksizliğe gömülür
Ve kaybolur. Düşünceler farklılaşır,ufuksuzdur her şey.
Uçsuz bucaksız dünyanın, ucu bucağı varmış düşüncesi,
Bir elektrik akımıyla geçer zihinlerden.
Ve bir teslimiyet çaresizlikten…
Korkunun kokusu yayılır her bir yana…
Sorgulayıcı ve azabı hatırlatıcı…
Ve umut…
Umutsuzluktan kurtulmak için…
Boğazda düğümlenir sanki nefes almayı engellemek için…
İnsanın gırtlağı tıkanır hayatla bağı kesercesine…
Gök ile yer arasındakiler ve insanlar ve…
Çaresizliği yaşarlar en gerçeğiyle…